Η ΦΟΝΙΣΣΑ  (ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ)

  «Η φόνισσα» (1903) κατέχει, κατά γενική ομολογία, ξεχωριστή θέση στο έργο του Παπαδιαμάντη (1851-1911). Ξεχωριστή και με τις δύο σημασίες της λέξης: ιδιαίτερη και εξέχουσα. Αν δεν υπήρχε «Η φόνισσα», το έργο αυτό θα έμενε λειψό, όσο τουλάχιστον αφορά το πρόβλημα του κακού, πρόβλημα που δεσπόζει στο παπαδιαμαντικό corpus. Το παπαδιαμαντικό κακό είναι, κατά κανόνα, το καθημερινό, το τρέχον κακό, πνιγηρά μίζερο συχνά, είναι το κακό του καθημερινού κανονικού ανθρώπου. Το κακό του Παπαδιαμάντη δεν είναι το έγκλημα, δεν είναι η ακραία παράβαση που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της κοινότητας, δεν είναι εξαιρετικό· είναι κοινότοπο. Εξαίρεση «Η φόνισσα», και μάλιστα διόλου αμελητέα, αφού πρόκειται για κορυφαίο κείμενο όχι μόνο του συγγραφέα του αλλά και όλης της νεοελληνικής πεζογραφίας. Χωρίς τη «Φόνισσα» το παπαδιαμαντικό έργο θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Το κακό που διαπράττει η γραία Χαδούλα δεν είναι το καθημερινό κακό, το συνηθισμένο, το κοινωνικό, αλλά το μέγα κακό, το ριζικό, το ασυγχώρητο. Ποια είναι όμως αυτή η Φραγκογιαννού, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή η γυναίκα που διαπράττει ένα τόσο ακραίο έγκλημα; Και τι είναι άραγε αυτό που την οδηγεί να το αποτολμήσει; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ   (ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΔΙΔΩ)

“Καλύτερα όμως να σας συστηθώ εξαρχής, μια και θα γνωριστούμε καλά. Το όνομά μου είναι Αλίκη Μάγη. Μα αν βιάζομαι να συστηθώ, δεν πάει να πει πως είμαι και η κεντρική ηρωίδα. Μια αφηγήτρια είμαι. Οι ήρωες είναι πολλοί και ο καθένας τους ξεπροβάλλει με την ώρα του, γέννημα θρέμμα της ταραγμένης του εποχής. Ίσως μάλιστα το σημαντικό να μην είναι καν οι άνθρωποι που θα γνωρίσετε, μα τα είκοσι πέντε χρόνια που καλύπτουν με τα γεγονότα τους αυτήν εδώ την αφήγηση…” Μια αφήγηση που ξεκινά από το Αϊντίνι, το 1918, και καλύπτει με τρόπο μοναδικό 25 χρόνια σύγχρονης Ιστορίας. (Από την παρουσίαση της έκδοσης) “…Ζωντανεύει μια εποχή και μια κοινωνία με τα προβλήματά της, τις καθημερινότητές της, τα δράματά της και προπαντός τις ανθρώπινες πινελιές ευτυχίας και δυστυχίας… Με ένα ύφος που πηγαινοέρχεται από το λυρικό στο επικό για να μείνει πάντα βαθιά κοινωνικό και βαθιά ανθρώπινο…” (Στάθης Δρομάζος) “…ένα μνημειώδες χρονικό, όπου σφύζουν οι ηρωισμοί της φυλής μας και η παναιώνιά μας τραγικότητα.” (Θράσος Καστανάκης) “Ζωντανεύει τύπους, κόσμους, εποχές… αληθινή αποκάλυψη…” ( Έλλη Αλεξίου) “Διαβάζοντας κανείς ετούτο το βιβλίο, παίρνει την εντύπωση πως είναι ο χρυσός καρπός που περίμενε ο πεζός λόγος, ύστερα από απαραίτητα στάδια προετοιμασίας για την απόχτησή του… Σπάνια έχουμε χαρεί και σε ξένα κείμενα αυτή τη στέρεη, την ισομερή σύνθεση και δομή, τον ψυχικό πλούτο, τη ζεστασιά και τη μαγεία…” (Χρήστος Λεβάντας, Το περιοδικό μας, Φεβρουάριος 1959) “…Χαιρόμαστε έναν συγγραφέα που δεν κάνει φιλολογία αλλά ζωή – γιατί η τέχνη είναι ζωή, γι’ αυτό άλλωστε και μένει και υπάρχει ύστερα από μας… …Τα γεγονότα σου δίνονται ζεστά, παραστατικά, με όλο το βάρος της πικρής τους πραγματικότητας… με τις ψυχώσεις του ατομικού και ομαδικού ανθρώπινου δράματος. Οι ήρωές της ένας κόσμος ολόκληρος με δικά του χαρακτηριστικά. …Εκείνα τα δευτερότερα πρόσωπα με τα πρωτεύοντα δράματά τους ο καθένας αντιπροσωπεύει κι έναν κόσμο κι όλοι μαζί την ανθρώπινη μάζα… Και πόσο κοντινοί μας…” (Νικηφόρος Βρεττάκος, Ανεξάρτητος Τύπος, 6/5/59)

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΜΑΣ ΠΟΛΗΣ  (ΧΑΤΖΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ)

Το Τέλος της Μικρής μας Πόλης πρωτοεκδόθηκε στη Ρουμανία το 1953 από το “εκδοτικό Νέα Ελλάδα” και περιείχε 5 διηγήματα από τα 7 πού τελικά συνθέτουν τη συλλογή, έλειπαν “Ο Τάφος” και “Ο Ντετέκτιβ”. Στα 1963 και ενώ ο Χατζής βρίσκεται στην Ουγγαρία κυκλοφορεί η πρώτη πλήρης έκδοσή του στο τυπογραφείο Α. Κουλουφάκου, για λογαριασμό της Επιθεώρησης Τέχνης. Το 1971 γίνεται η τρίτη έκδοση με επίμετρο το κείμενο του Δημήτρη Ραυτόπουλου “Το Νεοελληνικό Μάθημα του Δημήτρη Χατζή” (“Διογένης”). Από τότε ως σήμερα έχουμε άλλες τρεις εκδόσεις: “Πλειάς” (1974), “Κείμενα” (1979, οριστική έκδοση διορθωμένη από τον συγγραφέα) και “Ζώδιο” (1989). Όσο για τα δύο διηγήματα της συλλογής που δεν περιλαμβάνονταν στην πρώτη έκδοση, “Ο Τάφος” πρωτοπαρουσιάστηκε στην Επιθεώρηση Τέχνης τον Οκτώβρη 1959 και “Ο Ντετέκτιβ” στο ίδιο περιοδικό τον Φεβρουάριο του 1962. Το βιβλίο λοιπόν που ο τίτλος του παραπέμπει στη Μικρή μας Πόλη του Αμερικανού συγγραφέα Θόρντον Ουάιλντερ περιέχει εφτά διηγήματα δουλεμένα λίγο ως πολύ από το 1950 ως το 1963 και πάλι ξανακοιταγμένα ως το 1979 που έγινε η λεγόμενη “οριστική” έκδοση. Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος το 1964 έγραφε για τη συλλογή: “Με το Τέλος της Μικρής μας Πόλης έχουμε ένα πυκνότατο και γλαφυρότατο διάγραμμα της κοινωνικής μας περιπέτειας από ‘κει που την άφησαν οι γενιές του Μεσοπολέμου ως εκεί που την παραλαμβάνει η γενιά της Αντίστασης. Ο Χατζής έφερε σε πέρας αυτή τη δύσκολη αποστολή που έπρεπε να καλύψει ένα μεγάλο ρήγμα στο νεοελληνικό μύθο. Δε θα μπορούσε να το κατορθώσει αν δεν διέθετε μεγάλο ταλέντο και γνώση που του επέτρεψαν να αφομοιώσει την παράδοση ολόκληρης της νεοελληνικής πεζογραφίας”. Ο ίδιος ο Χατζής αρνείται πως είχε ταλέντο ή φαντασία: “Το έργο το δικό μου ήταν καρπός σκληρής και επίμονης πνευματικής εργασίας. Έτσι βλέποντας τον ίδιο τον εαυτό μου και έτσι κρίνοντας από μια απόσταση σήμερα το έργο μου, μπορώ να βλέπω γιατί ήταν τόσο μικρό ποσοτικά. Το πώς έζησα τόσα χρόνια μακριά από την Ελλάδα, δηλαδή μακριά από τις εθνικές και θεματικές ρίζες ενός Έλληνα συγγραφέα, ήτανε βέβαια κι αυτό μια αιτία και όχι βέβαια χωρίς σημασία. Η κυριότερη όμως αιτία βρίσκεται σε αυτήν την έμφυτη δυσκολία. Μου έλειψε πάντοτε αυτό το πηγαίο και αυθόρμητο ξεχείλισμα. Το πρώτο λοιπόν πού θα πω για τον εαυτό μου και για το μικρό μου έργο είναι πως εγώ έγραψα αργά, βασανιστικά, σχεδόν σαν τιμωρημένος σε έργα καταναγκαστικά.” Αυθόρμητα ωστόσο πηγάζουν οι λυγμοί του νέου αναγνώστη όταν διαβάζει το τέλος της Μαργαρίτας Περδικάρη, την ταπείνωση του Σιούλα του Ταμπάκου, την τραγωδία του Σαμπεθάι Καμπιλή, την προδοσία της Θειας Αγγελικής. Μισόν αιώνα υστέρα από την πρώτη τους εμφάνιση η ραψωδία των νικημένων-ηρώων της μικρής μας πόλης διαβάζεται μόνο για να βεβαιώσει ότι το διήγημα (Βιζυηνός, Παπαδιαμάντης, Χατζής) στέκει μαζί με την ποίηση (Σολωμός, Καρυωτάκης, Σικελιανός, Καβάφης) σαν το μεγαλύτερο κατόρθωμα του νεοελληνικού λόγου, άρα του νεοελληνικού πολιτισμού. Ο παππούς και ο πατέρας του Δημήτρη Χατζή ήταν τυπογράφοι- προς τιμήν τους το βιβλίο στοιχειοθετήθηκε το 1999, για την έκδοση αυτή, στη μονοτυπία των Αφών Παληβογιάννη, σελιδοποιήθηκε και τυπώθηκε στο κλασικό τυπογραφείο “Μανούτιος” του Χρίστου Μανουσαρίδη. (Από την έκδοση)

ΑΔΕΡΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ (DOSTOYEVSKY FYODOR)

Τόσο στη ρωσική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, οι Αδερφοί Καραμάζοφ, το κύκνειο άσμα του Φιοντόρ Ντοστογέφσκι, αποτελούν ένα έργο-ορόσημο. Μέσα από τις σελίδες του έργου αυτού ο Ντοστογέφσκι, που η ζωντανή πραγματικότητα της εποχής του ουδέποτε τον άφησε αδιάφορο, έχει την ευκαιρία να αποδώσει εναργέστατα μια τοιχογραφία της ζωής της Ρωσίας και των ανθρώπων της στα τέλη της θυελλώδους δεκαετίας του 1860. Πρόκειται για την εποχή που ακολουθεί την κατάργηση της δουλοπαροικίας, μιας πληγής που επί αιώνες παραμόρφωνε το πρόσωπο και την ψυχή της χώρας και αποδόθηκε κατά τρόπο ανεπανάληπτο από την πένα ενός Γκόγκολ στις “Νεκρές ψυχές”. Το έργο, τοποθετημένο στα 1866 -ή, ευρύτερα, στο διάστημα 1860-1870-, αποδίδει ακριβώς την αίσθηση της ανανέωσης, την προσδοκία της διαδοχής του παλιού κόσμου από ένα νέο, πιο δίκαιο, που μέσα του θα βρουν έδαφος για να ριζοβολήσουν και να ανθίσουν νέες κοινωνικές δυνάμεις, και όχι άδικα θεωρείται ένα από τα πλέον αισιόδοξα έργα του Ντοστογέφσκι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πηγή: http://www.politeianet.gr/